Ik lees niet graag Nederlands. Niet echt een taal voor grootse poëzie of moeilijke onderwerpen. Niet echt een taal waar
ritme en gevoel makkelijk bij elkaar gaan. Een uitdrukking als “iemand gade slaan” jaagt mij simpelweg de stuipen op het lijf… Maar dan, op eens, een band op de radio die het wel flikt: een meer dan geslaagde combinatie van teksten en bloedmooie muziek die me tóch meteen iets doet voelen. Dank aan Bløf, en alle andere bands die ik daarna mocht ontdekken en het net zo goed voor mekaar kregen: me diep te raken.