Knock-Out in der 2. Runde. Autsch. Ich trete die Flucht nach vorn an. Die Frage ist nur: wohin?

An die See will ich nicht. Zu weit. Nach Hause? Bin noch nicht so weit.

Dann eben Bonn.

Bonn empfängt mich lieb, mit offenen Armen, und fächelt mir warme Luft zu. Aber meinen Kummer kann ich nicht so einfach vergessen. Oder will ich etwa nicht?

Ich lande in einer Kneipe in der Südstadt. Nach einem Blick auf mich weiß der Barkeeper, was er zu tun hat. Ich denke an Tom Waits: “The piano’s been drinking…”, und dann, irgendwann ist es gut: ich stehe nicht mehr knöcheltief in Tränen. Immerhin.

Could have been darker.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *